Apartman Sohbetleri #1 ''Balkon''

Bir ev sahibesi olarak, Apartman Sohbetleri konulu meydan okumamızın ilk sorusunu artık yazma vaktim geldi. Bu soruyu cevaplayarak meydan okumayı an itibariyle resmen başlatıyorum.
Yine de şunu belirtmek istiyorum. İkinci soruyu Cuma günü yazacağım. Yani o güne kadar zaman bulmakta zorlananlar olursa, hiç telaşa kapılmasın. Ve hatta, o güne kadar daha bir kalabalıklaşırsak, konu komşuyu da bu blogda kahveye çağırırsak pek bir hoş olur doğrusu.
Cumadan itibaren de cevaplarda yardırmalı, meydan okumalı günler başlıyor olacak. Neresinden yakalarsanız, tutun katılın.
S o r u l a r ı n   t a m a m ı   v e    h i k a y e s i   i ç i n   b i   t ı k !
Öyleyse, meydan okuma başlasın!

Nasıl Bir Apartmanda Büyüdün?

Çocukluğum boyunca, doğduğum evi de sayarsak tam üç ev taşıdık. Yani çocukluk anılarım mekanlara bölünmüş gibi olsa da, benim hatırladığım anıların neredeyse hepsi ikinci evimizde. O yüzden size o evi anlatacağım.
Söke'de Yeltepe diye bir mahallenin çıkmaz sokaklarından birinde bulunan, iki katlı bir evin ikinci katında büyüdüm. Alt katımızda Seçil Abla (o zamanlarki idolüm) ve ailesi yaşıyordu. Onların evinin girişi bahçedendi yanlış hatırlamıyorsam. Bizimkine ise hiç onların kapısına bulaşmayan, dönemeçli bir dışarıdan merdivenle ulaşılıyordu. Net hatırladığım şey, küçük bacaklarım için bu dönemeçli merdivenlerin tam bir işkence olduğu. Çıkması ayrı bir çile olmasının yanı sıra, inmesi ise pata küte düşmeli ciddi bir başarısızlık hikayesiydi.
 5-6 yaşlarımdaki anılarımla hatırlıyorum hep bu evi ve bu mahalleyi. Evin balkonlarından birinde kırlangıç yuvaları olurdu hep. Bu yuvalar da tam merdivene baktığı için, çoğunlukla merdivene kırlangıçların yumurtaları düşerdi. İçi boş yumurtalardı hep. Benim de çocukluk cehaleti ile yapmaktan kendimi alamadığım şey, o yumurtaları kırmaktı. Bir gün içi dolu çıksa, aklımı nasıl kaybederdim kim bilir... Neyse ki böyle bir travma hiiç yaşanmadı.  Zaten bi gün annem onları kırdığımı görünce, beni güzelce bir kalayladı. Bu macera da öylece bitti.
Mahalledeki arkadaşlıklar konusunda şanslıydım. Neredeyse her evin, aşağı yukarı benim yaşlarımda bir çocuğu vardı. Hal böyle olunca, aşağıdan ''Arzuuu, aşaaaa gelseneeeeeğ'' diye bağıran veletler boldu benim hayatımda. Bunların bazıları çok nazikti ve öyle bağırmak yerine pıtı pıtı bizim o dolanan merdivenleri çıkar; ''Nilgün Teyze (kendisi annem olur), Arzu aşağıya gelebilir mi?'' gibi minnoş minnoş izin alırdı.
En güzeli yaz akşamlarında o sokakta olmaktı. Kaldırıma oturur sakin sakin sohbet ederdik. Bu sohbetler için en sevdiğimiz yer sokağın sonundaki merdivendi. Çıkmaz sokağın bittiği yerde caddeye çıkan bir merdiven.
O yaz akşamlarında saklanırdık, ip atlardık ve tabii ki -olmazsa olmaz- evcilik oynardık. Benim favorimse, fena rol kestiğim dram-entrika türünde oynanan o evciliklerdi. Ah be! Çocuk mu kaçırılmadı o evciliklerde, aile faciaları mı çıkmadı, verem olup ölünmedi mi, of neler neler! Bir zamanların Brezilya dizileri bizim evlerde izlenirdi. Malum bir de Nalan'lı Türk sineması vardı. Bizim çocukluğumuz bu ikisiyle harmanlandı nihayetinde, senaryolara şaşırmamak lazım.
Ve o yaz gecelerinin en efsane olayı da, babaların başlattığı balkonda uyuma furyasıydı. Ya o ne güzel şeydi be! Uyuduğum en temiz uykular hep o balkonda uyunanlardı. Böyle bir kaç evin balkonu geceleri cibinliklerle kapatılır, yorganlarla çarşaflarla şenlenirdi. Babalar horlamalarıyla şenlik ateşini yakar, gecenin ilerleyen saatlerinde homurdanarak içeri kaçarlardı. Sonra o balkonlarda sadece çocuklar kalırdı. Tabii eğer, baba kucaklayıp yaka paça içeri taşımadıysa. Kalmayı başaranlar için en fenası, sabahın kör saatinde o gözüne gözüne giren güneş ışığı yüzünden, uykunun en tatlı yerinde sürüklenerek içeri girmek zorunda kalmaktı.

Masaka Kubo Illustrations

Canım o yaz akşamlarından birinde, balkonda oturup çay içmek istedi şimdi. Bir de çayını çalgılı çengili bir sesle karıştıran komşuların, ayıp olmasın diye sessizce attığı kahkahası geldi aklıma. Güzeldi çocukluğumun geçtiği ikinci ev ve o sokak be! Bir de balkon hasretim depreşti şimdi, iyi mi? :)

Bir tane de Apartman Sohbetleri videosu iliştireyim. 

Hemşeri olduğumu öğrendiğim Fatma Turgut ile :)

Sevgiler,
İlham Kedisi