Apartman Sohbetleri #10 ''Mülakat Sorusu''

Şimdi size bir şey söyleyeceğim ama inanmayacaksınız. Ben yine 20 bin feet’in bilmem kaç feet daha üzerindeyken yazıyorum. Son yazılarım hep böyle ayaklarım yerden kesilmişken yazıldı, ayaklar yere değdiğinde yine ülke dışında bir yerlerde iken paylaşıldı. İnanın kasıtlı yapmıyorum ama sanırım ilhamımı uçaklarda alıyorum. 2 haftadır da uçuş yapmadığım için olacak ki, bloga bir yazı yazmak üzere uğrayamıyorum. Sonra da böyle oluyor işte. İlk uçak yolculuğunda yazı yazarken buluyorum kendimi.  ( D u r u m u   i y i   k u r t a r d ı . ) Yalnız yanlış anlaşılmasın. Görevli olduğum bir uçuş değil bu. Öyle zamanlarda böyle bir lüksün adı bile geçemez zaten. Şu an ben 6 günlüğüne Valencia’ya gidiyorum. Bol bol gezmeli, bol bol fotoğraf çekmeli, video çekmeli yeni bir maceraya doğru uçuyorum yani.

Apartman Sohbetleri’ni bitirdiğinizin farkındayım. Ama ben bitti demeden bitmez. Ne de olsa ben evde durmayan ev sahibiyim ve bu meydan okumada hala söyleceklerim, yazacaklarım var. Okumalara doyamayın diye ben geriden geliyorum. Epeyce geriden!

Gelelim Apartman Sohbetleri’nde kaldığım soruya.

 En sevdiğin ve sevmediğin özelliğin nedir?

Hayatım boyunca en sevdiğim ve beni ben yapan şey olduğunu düşündüğüm ve sevdiğim özelliğim bireysel olarak keyifle yaşamayı çok iyi becerebiliyor olmam. Bu özelliğimi sevmem şöyle dursun, aslında bundan epey bir gurur da duyuyorum. Çocukluk hatıralarım hakkında yazdığım yazıları hatırlayacak olursanız, o yaşlarda da beni bir köşede kendi halinde keyifle bir şeyler ile uğraşırken bulabilirdiniz. Bu şimdi de böyle. Sevdiğim şeyleri yapmak için hiç bir zaman birine ihtiyaç duymadım. O istediğim sokak festivaline benimle gidecek birini bulamadım diye gitmekten vazgeçmedim. İtalya’da gitmek istediğim o şehre kendimi ilk uçakla atabilmem için birinin bana takılmasını hiç beklemedim. Nasıl ki 6 yaşımda beni bebeklerine seslendirme yaparak tek kişilik dev kadrolu bir oyun oynarken bulabilirdiniz, şimdi de kitabını alıp bir parka okumaya giderken veya keşfetmek istediği bir kafeye elinde laptopu ile yazı yazmaya giderken bulabilirsiniz.

Buna bağlı olarak motivasyonumu da kendi kendime en üstlere çıkarabilme özelliğim var. Bunun için izlediğim yollar veya oynadığım küçük oyunlar var. Bunlar hep kendiyle yaşamayı başarabilen bir insanın hayatta kalabilme taktikleri.
Sonra bir de unutabilme özelliğim var ki, bu kriz yönetimim için adeta bir veli nimet. Olaya değil sonrasına odaklan, ve sonra toptan unut gitsin. Oh be! Her konuda başarabilmek hayattaki hedeflerimden ama çoğunluğu sağlayabilmiş olmam da gayet güzel bir durum diye düşünüyorum.

İnsan bir huyunu hem sevip hem de sevmeyebilir. Bence mümkün. Unutma huyum iyi güzel de, bazen bu konudaki programlanmam yanlış olabiliyor. Hiç unutulmaması gereken bir şeyi unutmama ve akabinde mis gibi potlar kırmama sebep olabiliyor. Ya da biri bana geçmiş bir olayı hatırlatmak istediğinde ben geçici hafıza kaybımın bir özellik olduğunu açıklamakta zorlanıyorum.

Eskiden topluluk önünde konuşma yapma gibi bir fobim vardı. Böyle bir şey yapmak zorunda olduğum zamanlarda yüzüm kıpkırmızı olurdu. Hiç ama hiç sevmezdim bu özelliğimi. Neyse ki onu şu an yaptığım iş sayesinde aştım. Beynimden aşağı kaynar sular döktürecek kadar utanç verici bir durum yaşamadıysam kızarmıyorum. Ama yine de ellerimin titremesini durduramıyorum. Bir de ellerin buz gibi kesilmesi olayı var. Bununla ilgili size bir olay anlatayım.
Eğitime gidip geldiğimden bahsetmiştim. Geçen gün sınıfta bir konuyu sunmam gerekiyordu. Misler gibi anlattım, sınıfı sorularla konuya dahil ettim, sesim çatlamadı, yüzüm kızarmadı. Estiriyorum yani. Üstelik hoca da demesin mi, ne güzel bir hitabın ve ses tonun var diye. Değmeyin keyfime. Ama görmedikleri, göremedikleri şey hafif titreyen buz gibi ellerimdi. Sürekli ellerimi kullanarak, jestler yaparak fark edilmesinin önüne geçiyordum, ki işe de yaramış. Şundan da kurtuldum mu gerçekten sevineceğim.

Duygusallığımı da sevmiyorum. O göz yaşları pıtı pıtı çok çabuk akıyor. Hani böyle tetikte bekliyorlar da ‘’Aaa olay var hemen akalım ortamlara’’ dercesine bi halleri var meretlerin. Nasıl olucak böyle hiç bilmiyorum ama neyse.

Bende durumlar böyle işte sevgili blog.


Meydan okumaya katılıp bitirenlere binlerce teşekkür. O kadar harika şeyler çıktı ki. Bir de müthiş etkileşimler oldu. Bu sayede çok güzel bloglar keşfettim ve artık okuma listemde daha çok ve daha keyifli zaman geçiriyorum onlar sayesinde. Benim gibi geriden gelenlere, canı istediği zaman istediği soruyu yazacak olanlara da hala bol şans ve mutlu yazmalar diyorum.


Valencia’da görüşmek üzere!

Not: Şu solda görmüş olduğunuz güzel ''fallas'' pazar günü yakılacak. Ve şu an Valencia'da bunun gibi şaheserlerden onlarca var. Anlayacağınız tam şu an Valencia'dayım!

Apartman Sohbetleri- Nilperi Şahinkaya

Sevgiler,
İlham Kedisi