bir kedi bir kalem ''ilham kedisi''

Yılın son yazısını tabii ki de yazacağım! Dün gece de çaktırmadan bir yazı yazdım aslında. Gizli gizli planlarımdan bahsettim gibi yaptım ama elle tutulur hiç bir şey anlatmadım. Birazcık sezdirdim, bolca rahatladım. Okumak istersen kendisi tam olarak şurada ! Ama bir şey anlamazsın, söyleyeyim. Bugün biraz daha yazasım var. Daha anlaşılır bir dille* Öncelikle şu an yatağımın yanındaki kalorifere sarılmış bir vaziyette, etrafımı saran peçetelerle ve odadaki ıhlamur kokusuyla bu yazıyı yazdığımı belirtmek isterim. Şu an odam, anane evinden hallice anlayacağın. Ama ne yazık ki, kenardan köşeden örtüp bastıracak bir anane figuru söz konusu değil. Ya da anane kişisi şu durumda ben olabilirim, her neyse. Şöyle bir bakıyorum da 2016'ya, pek bir göresim gelmiyor kendisini. Hani özel hayatımda işler öyle felaket çığrından çıkmadı aslında. Kaçarken yakaladım, toparladım falan. Müthiş dağıtmalarımın keyfini çıkardım, o da gerekiyordu. Ama şöyle büyük açıdan bir genellersem, hele bi de ü...

Yazmayacağım dediğim günden beri her gün uğruyorum buraya. Ne yalan söyleyeyim, yazdığım günlerde bile bu kadar sık uğramazdım. Yazılanları okudum sessizce... Sonra yazdıklarımı okumaya başladım. İlk defa! Hiç geriye dönüp kendi yazdıklarımı okumamıştım bunca zaman. Neredeyse herşeyi inceledim. Yazdığım yazılar, onları yazdığım günleri en ufak detaylarına kadar anımsattı bana. Her yazının sonunda başımı kaldırıp gözlerimi ileri, ilk bulduğum boşluğa diktim ve düşündüm. O günü, o günleri, her şeyi... Blogu açtığımdan beri geçen iki yılı, iki yıl boyunca olan bitenleri, hayatıma giren çıkan insanları, anıları, fotoğrafları ve kendimi düşündüm. İlk defa düşündükçe içim şişmedi ve herşeyi hızla kapatıp kaçma isteğim olmadı. Düşündükçe rahatladım ve sanki tek tek havalandı içimde beni ağırlaştıran her ne varsa. Kendimi düşündükçe bir anlık sakinlik yakaladım o düşüncelerde. Geçmişten gelmeyen, şu anıma ait bir sakinlik. Dinginlik... Kelime olarak bile öyle güzeller ki. Yazmayacağım dediği...

Pek sevgili blogum, sana kötü bir haber vereyim mi? Hazır değilsin biliyorum ama.. Tahmin ettin sanırım. Evet... Evet, ben de o yazılardan birini yazıyorum şu an. Ben elimi ayağımı çekiyorum senden be blogcuğum, bir süreliğine de olsa. AAAAA dediğini duyar gibiyim. Üzgünüm. Gerçekten. Sessiz sedasız da gidebilirdim. Aylarca yazmayabilirdim, sinsice terk eder ve yine sinsice geri dönmeye çalışabilirdim pek ala... Daha önce yapmışlığım da var sonuçta. Ama bu kez durum farklı. Bu bir karar ve o yüzden buraya yazılmalı. Kafam o kadar meşgul ki son zamanlarda.Yapmayı istediğim onca şey var ki. Sürekli yapılması gerekenleri yazıp, yapamadan üstünü çiziyorum. Nereden başlamam gerektiğine, nerede bitirmem gerektiğine karar veremiyorum. Ve artık baş edemiyorum zihnimdeki bu kalabalıkla, üzerini yapamadığım için çizdiğim maddelerle... O yüzden yapmayı istediğim kalabalıkları aza indirmeyi, kendime baskı yapmadan sadece önceliğim olan şeylere odaklanmayı kısa vadeli bir hedef olarak be...