Önce "İstanbul", Derken "Adapazarı"

Son gönderimden bu yana çok şey değişmiş olabilirdi. Ama gelin görün ki hala beklemedeyim ve hala beklenen değişim gerçekleşmedi. 2014'un son aylarından miras kalmıştı bana bu bekleme ve ertelenme. En azından 2015 yapmaz diyordum o da yaptı yapacağını. Önce uçak biletimi aldım ve heyecandan yerimde duramama sürecini böylece başlattım. İlk iptal mesajını uçak seferim için aldım ve kötü hava şartları yüzünden uçuşum ertelendi. Sonra onu bir gün öncesine taşıdım ama bu sefer de uçuştan bir gece önce mülakatın ileri bir tarihe ertelendiği ile ilgili mesaj aldım. Artık sonuca o kadar odaklıydım ki bu beklenmedik iptaller neye uğradığımı şaşırttı bana. Ne yapsam ne etsem daha ortada yeni bir tarih bile yokken gitsem mi İstanbul'a yine de derken, bir risk almaya daha karar verdim. Hayır bileti yakmadım, aldım bavulumu düştüm yollara. Her şey erteleniyor diye ben de kendi ellerimle planlarımı ertelemek istemedim ve bu kez dönüş tarihi belirsiz bir yolculuğa çıkmaya karar verdim.
Önce İstanbul'a gittim ve ucu ucuna yakaladığım karlı soğuk havanın mutluluğunu yaşadım az da olsa. Geceleri bile uykumdan uyanıp pencereye sırnaştım hep. Durmadan yağan kar gördüğüm mü var benim? Bir taraftan da beklemedeyim tabii, yeni mülakat tarihi için mail bekliyorum. Sonra aldım İstanbul'daki arkadaşımı da bu kez düştük Adapazarı yollarına. Planlar bekleyedursun biz zamanımızı değerlendiriyoruz. Mülakat maili de en beklenmedik esnada, yolculukta çıkageldi ve 25 Şubat'ta gideceğimi öğrendim. Yani koskoca on gün vardı daha. Ben yine bavulumu toplayıp geri mi dönsem kalsam mı derken, çok özlenen arkadaşların yoğun ısrarlarının da etkisiyle kalmaya karar verdim. İyi ki de kaldım. Biraz uzaklaşmak nasıl da iyi hissettirdi. Hafta sonu aynı eski günlerdeki gibi hep birlikteydik. Biraz yalnızlığa terk etmişim ben İzmir'de kendimi. Konuşulacak ne çok şey vardı. Gidilip seyrine doyulacak bir de Sapanca Gölü vardı.

Sapanca Gölü

İstanbul'dan sonra buranın yeşili ve temiz havası da kendime gelmemi sağladı. Yeşilden daha ala terapi düşünebiliyor musunuz?

Çark Caddesi

Bu sene sevgililer günü komedyasına Adapazarı'nda tanıklık etmek kısmetmiş. İzmir'de neredeyse her sokakta her caddede kırmızı kalpler, balonlar, hatıra fotoğrafı köşeleri görmek mümkündü. Burada ise tam tersine kırmızı bir ışık bile göremeyince sevinmiştim. Ta ki bu mağaza vitrinini görene dek! Benzerlerinden ayrı bir görseli olduğu için beğendim aslında ama günün anlamsızlığı ve önemsizliği sebebiyle puan vermeden es geçiyorum. Sonra vitrinin kerametinden midir nedir, eli çiçekli balonlu bir sürü kızımız meydanlarda boy göstermeye başladı. Bir de caddenin ortasında evlilik teklifi alan bir başka kızımız da oldu. Değmeyin keyfimize, yani bu sevgililer gününde de şaşırmadık. Sevginin bu kadar basitleştirilmesine ve erkekler tarafından bir etkinlik haline getirilmesi yetmezmiş gibi bayanlar tarafından da anlamlı bulunmasına bir şey demiyorum, demedim.
Neyse ben daha fazla konuşmayayım. Bu konu başka bir konuyu daha açacak ama konuşamayacak kadar kalbim acıyor. Düşünmekten ise beynim uyuşmuş. Tek diyeceğim insan gibi yaşayabileceğimiz bir ülke hayalinin ne kadınlardan ne erkeklerden ne de hayvanlardan nefes alan hiç bir canlıdan fersah fersah daha da fazla uzaklaşmamasını dilediğim.

Sevgiler,

İlham Kedisi