Almaty'e Uçtum!

Sevgili blog,
Seni çok sevdiğimi ama defterimin yerinin apayrı olduğunu biliyorsun değil mi? Biliyorsun, çünkü arada bir bu gerçeği başına kakıyorum. Eski bir alışkanlık deftere yazmak... Az evvel ilk yazıyı yazdığım tarihe baktım da 2013, Temmuz'a ait. Ki bu ilk defterim değildi, ilk yazım kim bilir nerede ve ne zamana ait. Başka defterler de bitirdim, evet. Ama 3 yıldır çok az da yazsam benimle bu kadar çok gezen, nereye gitsem çantanın veya valizin bir köşesinde yer alan başka bir defterim olmamıştı. Bu defterimin arasında, gittiğim yerlerden topladığım yapraklar, kokladığım çiçekler, biletler, bir broşür, Uganda'ya ait seçim kağıdı (valla var) ve hatta bir tane de milli piyango bileti var- amortisiz. Sanki blogda fotoğraflarla kaydedebildiğim anılara ait ruhları da defterime hapsediyorum gibi bir his aslında bunları yapmamın sebebi. O güne ait çiçeğin kokusu, rengi defterin yaprağında iz bırakıyor ve bu bana daha canlı bir şey gibi geliyor. Ama yine de defterime çok yazamıyorum. Bugün bu günah çıkartmayı neden yapıyorsun dersen, az önce kendisiyle çok güzel kavuştuk da o yüzden.

Şu an Almaty, Kazakistan'dan bildiriyorum. Burası Türkiye'ye göre 3 saat önde. Ayrıca rakamlarla bir gerçeği daha açıklamak istiyorum ki, o da an itibariyle 26'ncı saatimi tamamlarken hala uykusuz olduğum. Neden mi? Sana yazıyorum çünkü sevgili blog. Sen de kıymetini bil işte, hemen bozulma. İstesem fosur fosur uyurdum ama iki çocuğuyla da eşit ilgilenmeye çalışan bir anne fedakarlığı benimkisi (güldüm!)...
Sabah aşırı kafası karışık bir kahvaltıdan sonra hava almak için attık kendimizi Almaty sokaklarına. Ama dedim ya uykusuzluktan gözümüz görmüyordu pek birşey... Yoksa burada gezilecek öyle güzel yerler varmış ki... Öyle güzel doğaya doyabileceğimiz yerler, manzaralar falanlar ama hal yok hal, naparsın. Keşke daha fazla zamanımız olsaydı diyerekten acımızı içimize gömüyoruz ve ufak bir şehir turundan sonra benim sabahtan beri planladığım şeyi yapıyoruz; en güzel parkı bulup çimlere boylu boyunca uzanmak! Oh be, huzur varmış...

Dilini bilmediğim bir yerde, turist olma özgürlüğü aşırı tatlı bir şey!

böyle yazıyorum defterime.

O kadar uykum var ki aslında. Otele gitsem süper rahat yatağım beni bekliyor uyutmak için. Ama burayı bırakıp gitmek istemiyorum. Böylesine temiz bir hava, nasıl bırakılır ki?

Bu nasıl bir hava biliyor musun? Bir yaz sabahı hayal et, ama henüz güneşin doğmadığı hızlı geçen saatlerden birini. Bir tatlı serinlik vardır o yaz sabahında. Asla üşümezsin ama hafif ürperirsin. İşte o yaz sabahı, bu şehirde öğle vaktinde burada. Hayal ettiğin o yaz sabahında buradaki kadar temiz hava dolar mıydı burnuna, onu bilemiyorum yalnız...

Tabii ki hemen önümdeki yapraklardan birini defter arasına koydum. Gece onunla beraber İstanbul'a dönüyoruz. Zaten sararıp gitmiş yaprağın hayatını İstanbul'da iyice karartayım diye düşünüyorum.
Bir de saçma sapan çizimler yaptım bu kez deftere. Aşırı reziller ama yaptım yani, silinmez artık.

Ulan şu huzuru alıp ülkeye götüremiyoruz ya, ne diyeyim ben!

Kim yazmışsa bunu deftere, hiç benim üslubum gibi değil. Neyse...

Artık yazıyı kapatıp uyuma vakti. Siz güne daha yeni başlayadurun, benim pilim biteli iki gün oluyor.

Dur bi dakika ya, bişey daha söylemem lazım! Parktan tam kalkarken şans eseri arkama baktığımda yavru bir sincap gördüm. Ben daha önce hiç sincap görmemiştim, çizgi filmler dışında. Tatlılığından kafayı yedim ve öylece kalkıp otele döndüm sonra işte.
Söyleyeceklerim bu kadardı.

Sevgiler,

İlham Kedisi