Macera oyunum

Ufak hareketlenmeler geldi geliyor günlerime. Hani hissedersin ya bazen her an her şey olabilir ile ilgili bir beklenti gelir yüreğine. Bana şu sıralar olan tam da bu. Neşemi buldum yeniden. Kendi kendime yeteceğimi söylemiştim ve oldu işte :) Kim ne derse desin, insanın en büyük motivasyonu kendisi.
Hafta sonunu sınavlar ile geçirdim. Hatırlarsanız taşınmış olmayı bekliyordum bundan bir ay önce ama olmadı hala. Bakalım ben bekliyorum yine.Ama taşınacağım diye sınav yerimi Aydın' a almıştım kötü olan o oldu. Gidip gelmek zorunda kaldım iki gün. Sınav yerleri açıklandığında sinirden kudurdum. Neden bu plansızlığın sonuçları bana patlıyor hep diye ben de patladım epey ama sonra sakinleştim. Sınavlara da çalışamadım zaten ama hayıflanmayı bırakıp keyfe dönüştürmeye çalıştım bu süreci. Sınavdan bir gün önce sınavın olduğu okulu keşif için gittiğimde bir ilham geldi bana ve kendi macera oyunumu oynadım tüm gün. Kitabım, müzik çalarım ve günlüğüm. Mutluluk için temel parçalarım yanımda olduğuna göre oyunu başlatabiliriz dedim ve günlüğüme şunları yazarken buldum kendimi.

23 Ocak 2015, bir akşam üzeri

Sıradan bir gün nasıl maceraya dönüştürülebilir? Bir anlık hevesle. Yalnız yapılan mecburi ve keyiften uzak bir yolculuğu sanki ben özgürlüğün sesine kulak vermişim de kendimi sonradan burada buluvermişim gibi bir hale getirdim bugün. Madem aklımdaki kadar uzaklaşamıyorum, uzaklaşabildiğim kadarını hayale çeviririm ben de! Bak ne kadar güzel burası. Ağaçlardan birinde bir kuşun cıvıltıları, masama süzülen ışık süzmeleri, yavaş yavaş kafedeki kalabalık gruplar da kalkıyor. Bir ben kalacağım ama ben de çok kalmayacağım.  Tek katlı bahçeli bir evi kafe yapmışlar ve çok sempatik durmuş bu sokakta. Biraz ilerde gürültüsünü duyurmaya çalışan bir cadde olsa da, küçük Zencefil Kafe beni anlık bir huzura kavuşturabilir bugün. İnsanları incelemeye başladım, eski bir alışkanlık. Eskiden beri severim bunu. Farklı bir yerdeyken farklı insanların hayatlarını kendi kafamda hayal eder, tahminlerde bulunmaya çalışırım. Ama şimdi çok veremiyorum kendimi. Ne de olsa eve çok uzak sayılmam. Yaşadığım iki eve de orta mesafede bir yerlerdeyim. Tren de hayalimi hissetmiş olacak ki bana seslendi az evvel. Gel atla biraz daha uzaklaş, uzaklaştırayım seni diyor. O da olacak sevgili tren!

 Sonra çayımı içip kalktım oradan ve otobüse bineceğim yeri buldum sora sora. Biraz da hoşuma gittiği için yabancıyı oynamak, aynı soruyu bir kaç kişiye daha sordum bazen. Aramızda sır olarak kalsın bu, oyunun en keyifli kısmıydı çünkü :)
Bu arada bugün bir mail aldım. Daha önce Postcrossing'den biraz bahsetmiştim. İlerleyen günlerde daha detaylı açıklayacağım. Orada mektup arkadaşı aradığımdan bahsetmiştim ve bugün Malezya'dan biri mesaj atmış. Farklı bir deneyim olacak, hiç aklıma gelmeyen bir ülkeden bir mektup arkadaşı. Hep dediğim gibi, yaşatalım şu kartpostal ve mektup alışkanlığını. Eskiden bize kalan en güzel şey!

kaynak

Sevgiler,
İlham Kedisi