Şu an saat Astana,Kazakistan yerel saatine göre 11:52. Bloglarınızdaki Kazakistan tıklamaları benden, bu ne alaka sabah sabah diye merak edenler duyurulur.
Dokuzuncu sorumuzla beraber şunu cevaplıyoruz bu yazıda, ''Hangi alanda iyi olmak isterdiniz?''. Bu sorunun cevabı için fazla aç gözlüyüm. En çok istediğim alan birden fazla olduğu için belki de bu zamana kadar hiç birini bir adım öteye taşıyamadım. Bari birini seçip hedefe doğru ilerleseymişim şimdi keşke diye bu yazıyı yazarken bir maddem eksilirdi ama kısmet değilmiş. Belki bundan sonra bi ışık çakarım, belli olmaz.
Başlıklarımız; resim ve yabancı dil.
Şu resim konusu içimde kanayan bir yaradır. Anaokuluna giderken öğretmenlerimin keşfiyle içimde gizli bir yetenek olduğu söylenmiş. Herkes üçgen çatılı o evi, yanındaki ağaçları ve hemen arkasındaki dağlardan akan nehri çizerken ben ağzında peynirle kaçan bir fare ve kedi, sonbaharda düşen sarı yapraklar ve şarkı söyleyerek yaprakları süpüren bir çöpçü çizmişim o yaşta. Bu iki resim hala saklıdır bizde mesela. Evden fersah fersah uzaklarda olmasan koyardım buraya. Bu iki resim sonucunda annem acilen anaokuluna çağrılmış ve denmiş ki ''Kızınızın resim yeteneği var, kesinlikle üstüne gidilmeli!''. ''Bizim kız mı nasıl olur'' dememiş annem de çünkü zaten konu tanıdık. Türlü türlü pastellerim, kuru kalemlerim var ve her gittiğim yere yanımda resim defterimi götürüyorum. Tamam denilmiş, gidelim üstüne. İlkokula başlıyor nasıl olsa, o dönemde şey ederiz biz.
Velhasıl kelam, ilkokul dönemim de böyle geçmiş. Her resim yarışmasına öğretmenlerimin bana sormadan adımı yazması ile katılmış, alakalı alakasız bir çok konuda çiziktirmiştim o dönemde. Bunların çoğunda da yerel derecelerim oldu ayıptır söylemesi. Çizim yeteneğim vardı evet, ama o zamanlarda hala yontulmamıştı ve hep hataları vardı. Sanırım daha etkileyici olan benim çizmek için bulduğum konular ve renklerimdi. Çünkü resim öğretmenim hep bana bir konu söylediğinde düşün bakalım ne çizebilirsin derdi. Ben biraz düşünüp söylediğimde kadının yüzünde güller açardı. Çizemediğim şeylerde hemen usta bir dokunuş yapardı kağıdımda. Ortaokula kadar hep dil döktü, gel kursa başla, gel resme yazıl, gel resim oku diye. Hiç bir zaman kariyer anlamında düşünemediğim için bu resim işini, kurslara da gitmedim. Çünkü zaten lise sınavlarına hazırlanıyordum ve onunla zaman kaybedemezdim. İnek aklım tamamen bu yönde çalışıyordu. Ailem de hobi olarak devam edebileceğimi düşünüyor ve büyük bir yanılgıya giriyorlardı. Çok net hatırlıyorum, ortaokul döneminde portre çizmelere başlamıştım acemi bir şekilde. Gördüklerimi taklit ederek tamamen. Takıntılı bir şekilde de rönesans tarzı kıyafetler giymiş kadınlar resmediyordum. İnanılmaz keyifli geliyordu o kılık kıyafeti çizip boyamak. Bana aşık resim öğretmenim onlara da bayılmış, iki tanesini çerçeveletip sergiye, birini de evine asmıştı. Bana kalsa hepsi işe yaramazdı ve abartılıyordu. İşte ''keşke'' tam olarak burada devreye giriyordu. Keşke kendi yeteneğimi başkalarından önce ben ciddiye alsaymışım da hayatımda resmettiğim en son şey o rönesanslı kadınlar olmasaymış.
En son resim yapmamın üzerinden 10 yıldan fazla geçmiş şimdi düşündüm de. Yuh bana! O zaman acemiydim, şimdi de köreldim. En uyduruktan bir daire bile çizsem o hayal gücü kalmadığı için renklendiremem onu bugün artık. Üzücü. Hayır yani şimdi kariyerim zirvede sanki, ne olurdu üzerine gidebilseydim.
Bir diğer ''en'' mevzuumuz da yabancı dil. Çok ama çok istediğim bir şey en az üç dili rahat bir şekilde konuşabiliyor olmak. Ana dili saymıyoruz tabii ki :) İngilizce iyi güzel de o da hala ana dil seviyesinde akıcı değil. Bu yabancı dil de yetenekli olduğum bir konu aslında. Üniversite hazırlık sınıfında neredeyse sıfırdan öğrendim ingilizceyi ve 1 yıl içinde şakırken buldum kendimi. Lisede de almanca bu vaziyetteydi ama üniversitede bir gram almanca bakmadığım için unuttum gitti. Şimdi başlangıç seviyesinde acınası bir Almancam var. Ben de utanmadan en az üç dil dileyebiliyorum kendime. İkisiyle baş edemeyip, sadece biriyle ilgilendiğimde bile diğerini unuturken üçüncüye kim bakacak acaba? Evlattan beter bu yabancı dil vallahi. Hep bebek, hep ilgi istiyor ve çok zor büyüyor.
Almancadan soğudum o kesin, yerine bambaşka bil koymayı dilerdim. Ama onun dışında en çok istediğim şey İtalyanca öğrenmek! Orta seviyede şu dili konuşmadan ölmek istemiyorum. Bir ara da sarmıştım online çalışıyordum ama cümle kurmak için uzman dillere ihtiyacım vardı. Beni kurduğum cümleye bir İtalyan küfredebilirdi. Yalnız olacak iş değil. Dur bakalım, hallederiz belki bir gün.
Sevgiler,
İlham Kedisi
Dokuzuncu sorumuzla beraber şunu cevaplıyoruz bu yazıda, ''Hangi alanda iyi olmak isterdiniz?''. Bu sorunun cevabı için fazla aç gözlüyüm. En çok istediğim alan birden fazla olduğu için belki de bu zamana kadar hiç birini bir adım öteye taşıyamadım. Bari birini seçip hedefe doğru ilerleseymişim şimdi keşke diye bu yazıyı yazarken bir maddem eksilirdi ama kısmet değilmiş. Belki bundan sonra bi ışık çakarım, belli olmaz.
Başlıklarımız; resim ve yabancı dil.
Şu resim konusu içimde kanayan bir yaradır. Anaokuluna giderken öğretmenlerimin keşfiyle içimde gizli bir yetenek olduğu söylenmiş. Herkes üçgen çatılı o evi, yanındaki ağaçları ve hemen arkasındaki dağlardan akan nehri çizerken ben ağzında peynirle kaçan bir fare ve kedi, sonbaharda düşen sarı yapraklar ve şarkı söyleyerek yaprakları süpüren bir çöpçü çizmişim o yaşta. Bu iki resim hala saklıdır bizde mesela. Evden fersah fersah uzaklarda olmasan koyardım buraya. Bu iki resim sonucunda annem acilen anaokuluna çağrılmış ve denmiş ki ''Kızınızın resim yeteneği var, kesinlikle üstüne gidilmeli!''. ''Bizim kız mı nasıl olur'' dememiş annem de çünkü zaten konu tanıdık. Türlü türlü pastellerim, kuru kalemlerim var ve her gittiğim yere yanımda resim defterimi götürüyorum. Tamam denilmiş, gidelim üstüne. İlkokula başlıyor nasıl olsa, o dönemde şey ederiz biz.
Velhasıl kelam, ilkokul dönemim de böyle geçmiş. Her resim yarışmasına öğretmenlerimin bana sormadan adımı yazması ile katılmış, alakalı alakasız bir çok konuda çiziktirmiştim o dönemde. Bunların çoğunda da yerel derecelerim oldu ayıptır söylemesi. Çizim yeteneğim vardı evet, ama o zamanlarda hala yontulmamıştı ve hep hataları vardı. Sanırım daha etkileyici olan benim çizmek için bulduğum konular ve renklerimdi. Çünkü resim öğretmenim hep bana bir konu söylediğinde düşün bakalım ne çizebilirsin derdi. Ben biraz düşünüp söylediğimde kadının yüzünde güller açardı. Çizemediğim şeylerde hemen usta bir dokunuş yapardı kağıdımda. Ortaokula kadar hep dil döktü, gel kursa başla, gel resme yazıl, gel resim oku diye. Hiç bir zaman kariyer anlamında düşünemediğim için bu resim işini, kurslara da gitmedim. Çünkü zaten lise sınavlarına hazırlanıyordum ve onunla zaman kaybedemezdim. İnek aklım tamamen bu yönde çalışıyordu. Ailem de hobi olarak devam edebileceğimi düşünüyor ve büyük bir yanılgıya giriyorlardı. Çok net hatırlıyorum, ortaokul döneminde portre çizmelere başlamıştım acemi bir şekilde. Gördüklerimi taklit ederek tamamen. Takıntılı bir şekilde de rönesans tarzı kıyafetler giymiş kadınlar resmediyordum. İnanılmaz keyifli geliyordu o kılık kıyafeti çizip boyamak. Bana aşık resim öğretmenim onlara da bayılmış, iki tanesini çerçeveletip sergiye, birini de evine asmıştı. Bana kalsa hepsi işe yaramazdı ve abartılıyordu. İşte ''keşke'' tam olarak burada devreye giriyordu. Keşke kendi yeteneğimi başkalarından önce ben ciddiye alsaymışım da hayatımda resmettiğim en son şey o rönesanslı kadınlar olmasaymış.
En son resim yapmamın üzerinden 10 yıldan fazla geçmiş şimdi düşündüm de. Yuh bana! O zaman acemiydim, şimdi de köreldim. En uyduruktan bir daire bile çizsem o hayal gücü kalmadığı için renklendiremem onu bugün artık. Üzücü. Hayır yani şimdi kariyerim zirvede sanki, ne olurdu üzerine gidebilseydim.
Bir diğer ''en'' mevzuumuz da yabancı dil. Çok ama çok istediğim bir şey en az üç dili rahat bir şekilde konuşabiliyor olmak. Ana dili saymıyoruz tabii ki :) İngilizce iyi güzel de o da hala ana dil seviyesinde akıcı değil. Bu yabancı dil de yetenekli olduğum bir konu aslında. Üniversite hazırlık sınıfında neredeyse sıfırdan öğrendim ingilizceyi ve 1 yıl içinde şakırken buldum kendimi. Lisede de almanca bu vaziyetteydi ama üniversitede bir gram almanca bakmadığım için unuttum gitti. Şimdi başlangıç seviyesinde acınası bir Almancam var. Ben de utanmadan en az üç dil dileyebiliyorum kendime. İkisiyle baş edemeyip, sadece biriyle ilgilendiğimde bile diğerini unuturken üçüncüye kim bakacak acaba? Evlattan beter bu yabancı dil vallahi. Hep bebek, hep ilgi istiyor ve çok zor büyüyor.
Almancadan soğudum o kesin, yerine bambaşka bil koymayı dilerdim. Ama onun dışında en çok istediğim şey İtalyanca öğrenmek! Orta seviyede şu dili konuşmadan ölmek istemiyorum. Bir ara da sarmıştım online çalışıyordum ama cümle kurmak için uzman dillere ihtiyacım vardı. Beni kurduğum cümleye bir İtalyan küfredebilirdi. Yalnız olacak iş değil. Dur bakalım, hallederiz belki bir gün.
Sevgiler,
İlham Kedisi
Gerçekten bakmıştım biliyor musun bu Kazakistan ne iş hayret diye... :)
YanıtlaSilBilok dünyası olarak resme eğilmek için emekliliğimizi bekleyelim diyorum. Çayırda çimende toplaşıp bir yandan çizim çalışırken bir yandan da gün yaparız. Böle kısırlı mısırlı... :))
Yok be Saçaklı, bekletmeyelim derim ben. Madem herkesin kanayan yarası zorlasak ya ucundan bu konuyu :)
SilÖyle her blogu tıklamadım ha Kazakistan'dan, kıymetini bil :))
Yok be Saçaklı, bekletmeyelim derim ben. Madem herkesin kanayan yarası zorlasak ya ucundan bu konuyu :)
SilÖyle her blogu tıklamadım ha Kazakistan'dan, kıymetini bil :))